Enty

Inaczej zwane drzewcami. Pochodzenie entów w zasadzie wciąż jest niejasne. Jedni mówią, że są to pół-ludzie pół-drzewa, inni, że są rasą pośrednią między roślinami i zwierzętami, a jeszcze inni, że to jakaś odmiana driad lub wił. Żadna z tych teorii nie znalazła jednak potwierdzenia, a same enty wydają się być najbardziej podobne do ostatnich wymienionych stworzeń. Prezentują się zupełnie jak stare, powyginane drzewa, których pień podzielił się wielokrotnie. Posiadają różną liczbę kończyn, zwykle też trudno określić, które z nich odpowiadają rękom, a które nogom, czy to po ich wyglądzie, czy sposobie poruszania się. Liczba ich palców, które to do złudzenia przypominają gałęzie lub korzenie, również jest bardzo różna, inna dla każdego drzewca. Głowa nie zawsze wyraźnie odcina się od tułowia, może być nawet w zupełnie niespodziewanym miejscu. Skórę stwora (a może korę?) pokrywa mnogość liści, gałęzi, a także wiele gatunków mchów i grzybów.
Ruchy enta są raczej powolne i ociężałe, w końcu nigdzie nie muszą się one spieszyć. Często w ogóle się nie przemieszczają, przez co ciężko odróżnić je od reszty lasu. No właśnie. Entów raczej nie spotyka się na otwartych przestrzeniach, z jakiegoś powodu źle się tam czują. Dlatego też wycinanie puszcz jest dla nich ogromnym zagrożeniem. Właściwie jedynym. Tak jak i drzewa, potrafią się regenerować i mogą żyć setki lat, lecz z wiekiem stają się coraz słabsze, nie mogą się poruszać, aż w końcu - rozpadają się jak spróchniały pień. Odżywiają się jak rośliny. Nic nie wiadomo o ich odczuwaniu otoczenia czy sposobie porozumiewania się. Przeważnie nie wchodzą w bezpośredni kontakt z innymi rasami, po prostu biernie je ignorując.