Sanktuarium

Czy bajoro może wyglądać zachęcająco? Oczywiście, że nie. Zwłaszcza bulgoczące, błotniste bajoro w samym centrum cuchnących bagien, nad którym i w dzień i w noc urzędują chmary owadów. Gęste korony drzew przysłaniają niebo, a zielonkawy półmrok dodatkowo wypełniają gęste opary, duszne od zapachu butwiejącej roślinności. Staw jest bardzo głęboki i łączy się tunelami z morzem, stąd też w zupełności nie nadaje się do gaszenia pragnienia. Im niżej, tym bardziej jest słona. Lecz ta zagloniona woda skrywa pewien sekret. Ten, kto odważy się do niej wskoczyć i - co ważniejsze - wie gdzie szukać, może odnaleźć w mulistym dnie osłoniętą luźnymi korzeniami mangrowców olbrzymią dziurę. Szeroki tunel ciągnie się daleko w dół, by później gwałtownie odbić w górę. Sucha już w tym miejscu jaskinia wije się chwilę wśród skalistych podstaw wyspy, aż wreszcie przechodzi w ogromną salę. Panuje tutaj bardzo specyficzny mikroklimat. Powietrze jest ciepłe i wilgotne, a różnorakie porosty i nieliczne małe rośliny korzystają ze światła fluorescencyjnych grzybów. O miejscu tym od lat wiedzą tylko zaufani członkowie Kirtanu.